ağladım.
Senin benimle olmadığın kadar onlarla olduğun için.
İstemiyorum ama alışıyorum yokluğuna. Belki de en çok
korktuğum şey bu. Seni bu kadar isterken sensiz yaşamaya alışmak. Şu an bir
yerlerdesin nefes alıyorsun belki bir şeyler yiyorsun. Birileriyle konuşuyor
veya sevişiyorsun. Paylaşmaya bile razıyım. Emin olayım bana gerçekten
isteyerek sarıldığına yeter.
Aslında seni de anlıyorum. Ben de diğerlerini sevemiyorum.
Ama benim onlara karşı kesin çizgilerim yok. Ben kendimden biliyorum bir insanın
biri için ne kadar üzülebileceğini. Bari onlar benim kadar üzülmesin istiyorum.
Tam olarak mutlu edemesem de az da olsa onlar sevinsin. Ben başaramıyorum sen
istemiyorsun onlar başarsın.
Her gün seni unutmak için sözler veriyorum kendime. Bugün
adını hiç anmayacağım diyorum. Bir parçanı bende mi bıraktın yoksa? Yokken
nasıl bu kadar benlesin.
Karşına geçip konuşunca vazgeçeceğim senden. Vazgeçmek
istemiyorum.
Yerinde olsam ben de sevmezdim beni.
Onlar benim için neyse ben de senin için oyum.
Başka kızlara dokunuyorsun, öpüyorsun sarılıyorsun.
Onlara da aynı şarkıyı açıyor musun??
Onlarla da aynı oyunları oynuyor musun?
Koklamasın onlar seni.
Herkes de biraz senden var.
Fakat sen yoksun.
Ne kadar gerçektin. Biz ne kadar gerçektik.
Kimseyi alamayacağım galiba hayatıma.
Belki şu an olmadığın için bu kadar düşünüyorum seni,
muhtemelen geçecek. Pişman olmayacağım ama güleceğim kendime. Neden ağladın ki
diyeceğim. Bunları düşünmek bile ağlamamı engelleyemiyor.
Neden sanki sana yazıyormuş gibi yazıyorum onu da
bilmiyorum, hiç veremeyeceğim daha doğrusu vermeyeceğim bu yazıları sana. Senin
için o kadar önemli de değillerdir sanırım.
Fakat sormak istediğim bir şey var. Neden bu kadar
uzaklaştın benden. Sevmedin? Birlikte kalınca anladın gerçekten sevmediğini ve
sevemeyeceğini.
Gitmedin ama yoksun.
Keşke gitseydin.
GİTME
