Terk edilmeye yüz
tutmuş duvarlarımın üzerine düşülmüş notlardan ibaret bütün geçmişim. Oldurmak diye
bir şey varsa orada değiller. Daha doğrusu ben göremiyorum, başaramıyorum.
Savaşmam için önce
kendimle ittifak kurmam lazım. Güvenemiyorum düşmanım da yok zaten
duvarlarımdan başka. Yıkarsam anılarım gider, yazıların gitmesi ruhumda
iyileşemez yaralar bırakır. Kendime inanmazsam, neye inanabilirim ki?
Mutluluk kadar
üzücü bir şey yok. Varlığına inandır, alışamadan çek git. Duvarlarımda mutluluğun
kokusu kalmadı. Yazılardaki en ufak mutluluk kalıntıları puslandı.
Senin duvarların
da parçalanmış ama hala mutluluk kokuyor. Benim kokumdan çok başka kokular var.
Yazamıyorum oraya, tırnaklarımla kazıyasım geliyor, çabalıyorum bu canımı
yakıyor doğru ama canım yandığı için ağlamıyorum.
Başaramadığım için.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder