Zaman kiplerini
parçalara ayırıp hepsini kuşlara vereceğim.
Merhaba katilim.
Beni bir kez daha
öldürmen için tekrar sana geldim. Yok olana kadar ölmeye devam edeceğim
dolayısıyla sana gelmeye de.
Ölümün saatini
baş ucumuza kuruyorum.
Söz ölmeden
gitmeyeceğim.
Söz bir daha
öleceğim.
Uzaktayken o
kadar güzelsin ki sevgili katilim.
Sana geleceğimin
düşüncesi unutturuyor bana ölümü.
Kapıyı çalıyorum..
Kapıyı açıyorsun..
Sevişiyoruz..
Yaşıyorum..
Susmaya başlıyoruz.
Ve ben ölüyorum.
Birlikte yaşadığımız
koskoca bir mevsimi bir günde tekrar yaşıyoruz.
Sonlar hep aynı.
Düzmece hikayelere
inandıktan sonra bu sonlar çok ağır geliyor.
Ne zaman ‘Ben
artık alıştım’ desem-k
Yeni bir hikaye
daha okuyorum-z.
En kötü
rüyalarımı gördüğüm yatakta ruhum kelepçeli.
Kovalıyorum benliğinin
ücra köşelerindeki kendimi.
Sakin olmak için
şiirler, şarkılar mırıldanıyorum.
Umarsızlığın
tenhasında dişlerimi sıkıyorum.
Katilim hızlı
olmalısın.
Yetişmem gereken
bir hayat var.
Kaybettiklerimin
tesellisini arıyorum dar başlayıp giderek genişleyen caddelerde.
Trafik ışıkları
var
Arabalar yok.
Yoldan yürüyorum,
ayaklarım birbirine çarpıyor.
Katilim, bu
sokakta çocuklar yok.
Sen nerdesin?
Zaman kiplerini
almadı kuşlar.
Ben de hepsini
yakmaya karar verdim.
Bu kez birlikte
öleceğiz sevgili katilim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder